W tym roku rodzinnie zdecydowaliśmy, że mamy dość nadmiaru rzeczy, niezbyt potrzebnych drobiazgów, które same dobrałyśmy sobie lepiej.

(Na pewno znasz te stosy wesołych skarpetek, swetrów i kosmetyków zalegających w czeluściach dolnej szuflady komody, które głupio wyrzucić bo dostałaś ale nie używasz).

Postanowiłyśmy uratować świat (i siebie) przez sojusz finansów:
zrzucamy się wspólnie na 1 większy prezent.

Ja zawsze dziwiłam się dlaczego już w listopadzie startuje maraton prezentowy w galeriach handlowych… Jeśli myślisz, że to wcześnie to wyobraź sobie, że niektórzy planują z większym wyprzedzeniem ;)

W tym roku mój brat zadzwonił w połowie października (!), żeby ustalić wigilijne plany. Machina organizacyjna się rozkręciła - na rodzinnym czacie jest zrzutka prezentowa, a ja mam wiedzieć co chcę dostać “bo coraz więcej osób zamawia online i trzeba zdążyć zanim paczkomaty będą pełne = deadline początek grudnia”.

Na pewno, by pomogło, gdybym prowadziła cały rok listę życzeń z zestawem linków i tylko udostępniała list Mikołajom - jeśli jesteś w podobnej sytuacji mam lekarstwo :)

Jako dziecko uwielbiałam gotować z moim tatą. Siedziałam na blacie i razem wycinaliśmy paski w cieście na faworki, kroiliśmy ziemniaki na falowane czipsy i domowe frytki.

Ten wspólny czas zakodował we mnie przekonanie, że wspólne gotowania jest fajne i lubię to robić jako dorosła osoba. Pomyślałam, że się tym z Wami podzielę żeby spojrzeć na przedmioty codziennego użytku i prezenty jako pretekst do wartości jaka stoi za nimi, relacji jaką budujemy z najbliższymi.